O Pazo de Comunicacións de Madrid (arriba) foi o proxecto que lle deu sona. Os madrileños da época rebaptizarono con certa ironía como a catedral de Nosa Sra. das Comunicacións polo seu elevado orzamento. O edificio adianta xa unha mestura de varios estilos rexionalistas - o barroquismo ornamental no granito da arquitectura popular pontevedresa, o gótico leonés, o neomedievalismo de Viollet Le Duc... - e de elementos de vangarda como a arquitectura modernista de Viena e Chicago de comezos do XX.Dúas circunstancias históricas axudan a unha progresiva galeguización da obra de Palacios: o ambiente cultural do movemento galeguista da época (Irmandades da Fala, Seminario de Estudos Galegos, Grupo Nós, ...) e a súa actividade privada como pintor en relación cun grupo de pintores - entre os cales Álvarez de Sotomayor e Francisco Llorens - que desde o Círculo de Belas Artes situado a poucos metros do Pazo de Comunicacións tentaban definir una plástica peculiarmente galega. E así participa na I Exposición de Arte Galego en Madrid alá polo 1912.
Aínda que a influencia do rexionalismo galego en elementos arquitectónicos concretos e explícitos da súa obra non é doada de sinalar porque Palacios buscaba afastarse dun pastiche de enxebrismos de mal gosto, en todos os seus proxectos é evidente unha permanente e imaxinativa toma de formas, policromismo, distribución en planta, solucións estruturais e materiais tanto do pazo tradicional como da arquitectura eclesiástica medieval e barroca da Galiza e Norte de Portugal.
O que xa non moitos madrileños saben é que as entradas de metro (abaixo) e mesmo boa parte das instalacións que lle confiren ese deseño distintivo ao subterráneo de Madrid foron tamén deseñadas por Antonio Palacios usando no caso das bocas como inspiración a forxa artesá do ferro.
A súa adopción do rexionalismo arquitectónico propiciou a amizade con Castelao e sobre todo con Valentín Paz Andrade, se ben as súas inclinacións estéticas e culturais non chegaron a callar nun ideario político galeguista dado que o arquitecto procuraba algo así como un panrrexionalismo hispano.
Na Galiza, algunhas das súas mais senlleiras realizacións foron o Teatro García Barbón de Vigo (hoxe Centro Cultural Caixanova, abaixo), a Casa do Concello do Porriño, a Igrexa de Vera Cruz no Carballiño, o Templo do Mar en Panxón e a Virxe da Rocha en Baiona.
A historia de Palacios garda un aquel coa de Antoni Gaudí e debe facernos ver nestes tempos grises e de macdonalización que se pode ser verdadeiramente global revitalizando, ou polo menos non renunciando, á propria identidade cultural de orixe.
