Despois de ter chamado inculto ao público milanés da Scala na véspera da representación da ópera Aida, o tenor Roberto Alagna, na foto, escapou a lume de carozo no meio da súa actuación entre os berros dunha sala na que se atopaban entre outros Angela Merkel.E así chegou a oportunidade de Antonello Palombi, o suplente, que tivo que facer de xeneral Radamés en jeans e camisa. O esforzo foi agradecido cun aplauso de nove minutos.
E é que o mundo da ópera é como a vida mesma, todos temos un pouco de Palombi agardando oportunidades tras duns Alagna.
Jaja, esa es una noticia simpática. Roberto Alagna es un mediocre, cuya popularidad se debe más a los asuntos rosas (su relación con la soprano Angela Georghiu) que a su (escasa) valía musical. Así que ¡bien por Palombi!
ResponderEliminarCambiando ligeramente de tema, qué pena que a estas alturas aún sigan reinando en la ópera las producciones rococó del insufrible Zeffirelli, como ésta de Aida. La mayoría de producciones contemporáneas, originales, y usualmente sencillas le dan cien mil vueltas al dinosaurio Zeffirelli.
Xa non é a primeira que arma Alagna pero esta foi a máis gorda de todas as que eu lle coñecía. Creo que o tipo se fixo un nome na ópera polo certo glamour que se lle presupoñía mais quie polo bel canto.
ResponderEliminarA crítica do Corriere della Sera calificara a primeira representación textualmente de chea de coreografías infantís e ridículas. Non me imaxino o que porían tras a fuxida do divo.
Pois dada a traxectoria do paxaro, a min non me extrañaría que esto estivera planificado...
ResponderEliminarLo peor es el "miedo escénico"
ResponderEliminarOff-topic:
ResponderEliminarMendinho and company, ¿habéis visto esto?
http://www.orsai.es/2006/12/estaba_en_internet_y_yo_lo_cogi_de_ahi.php
Un colunista de "Las Provincias" de Valencia (que para más inri es policía) plagia al autor de un blog y éste se venga haciéndole una entrevista :)
Ai, que boa a entrevista. A verdade é que hai xente con moita cara.
ResponderEliminarEu recomendaríalles a estes divos a lectura de Cortázar, por exemplo, que era un divo e insistía en non selo.
ResponderEliminar